zaterdag 13 juni 2009

1001 Club

De 1001 Club is een stichting die helpt bij de financiering van het Wereldnatuurfonds. Het werd opgericht in 1970 door het toenmalige hoofd van de WWF, Prins Bernhard, met de hulp van Anton Rupert, een Zuid-Afrikaanse ondernemer. Ze overtuigden 1001 personen om toe te treden tot de club, waarbij ieder lid $10.000 aan de stichting zou bijdragen. Het fonds van $10.000.000 helpt om het WWF in de basisbehoeften van de kosten van administratie te voorzien. Het lidmaatschap van de 1001 Club bestaat grotendeels uit managers van banken en multinationals uit de hele wereld. 1001 Club was Rupert's idee. De eenmalige donatie brengt het levenslange lidmaatschap met zich mee. Het is niet duidelijk wie na deze eenmalige donatie jaarlijks blijft doneren.

Reportage van Netwerk waarin de 1001 Club ter sprake komt:



















Voorbeelden van leden uit het heden en verleden zijn:
De meer opvallende, beruchte en bekende leden zijn onder andere:
Bronnen:
Dit lijken de officiële websites van de 1001 Club te zijn:
geplaatst door de redaktie op: 6/13/2009 05:48:00 a.m. 0 Reacties van lezers!

dinsdag 9 juni 2009

46 mensensmokkelaars opgepakt

Bij een grootscheepse actie in 8 Europese landen is in de afgelopen dagen een bende van mensensmokkelaars opgepakt. 46 personen werden gearresteerd, zo maakte de Italiaanse politie bekend. Bij de gecoördineerde actie werden in 17 Italiaanse steden 32 personen gearresteerd. De meesten zijn Iraakse Koerden. In totaal hebben de smokkelaars ongeveer 5000 Iraakse Koerden en Afghanen naar Europa gebracht.


Grotere kaart van Ponte Chiasso weergeven

In Ponte Chiasso in Italië is een vrachtwagen met 24 illegale Koerdische immigranten aangehouden, die naar Zwitserland op weg was. De Koerden zijn door de Italiaanse civiele bescherming in bewaring genomen. De 53-jarige Duitse bestuurder van de vrachtwagen is afgelopen zaterdag nog tot drie jaar gevangenisstraf en een boete van 240.000 euro veroordeeld. Nu komt daar deze betrapping op heterdaad en de gevolgen daarvan nog bovenop.

Score van de actie "Operation Ticket to Ride":
  • 32 arrestaties in Italië
  • 7 arrestaties in Duitsland
  • 2 arrestaties in Zwitserland
  • 2 arrestaties in Frankrijk
  • 2 arrestaties in België
  • 1 arrestatie in Griekenland
Het onderzoek strekte zich nog verder uit tot het Verenigd Koninkrijk en Zweden, maar daar werden geen arrestaties verricht. Een Iraakse burger werd in het Zwitserse kanton Wallis gearresteerd en in voorlopige hechtenis genomen. Na zijn vrijheidsstraf zal hij het land uitgezet worden en tot ongewenst vreemdeling verklaard worden.

De mensen smokkelaars waren sinds december 2006 actief. Elke illegaal moest 4000 tot 8000 dollar voor de reis betalen. Ze moesten onder slechte omstandigheden reizen, bijvoorbeeld verkrampt opgevouwen in een camper of in een weinig ruim bemeten vrachtauto. Velen reisden met valse identiteitsdocumenten. Tot aan het begin van juni 2009 heeft de criminele bende meer dan 5000 illegale immigranten naar West-Europa gesmokkeld.
geplaatst door de redaktie op: 6/09/2009 10:18:00 p.m. 0 Reacties van lezers!

Nederland en Argentinië (5)

Lees bij voorkeur eerst de volgende artikelen over dit thema:
Hier links op de foto uit 1943 staat prins Bernhard afgebeeld in een vliegeniersuniform in Ottawa. Op 19 januari 1943 werd in Ottawa in de provincie Ontario prinses Margriet geboren. Na een maand lang binnen de luiers verschoond te hebben is het tijd voor een buitenavontuur. In het 3806 kilometer verderopgelegen Burbank stapt Bernhard met een aantal geheim agenten in de gloednieuwe Mitchell B25c bommenwerper. Hijzelf is van NW7, Pieter Brijnen van GS III/MI5/MI6. De club zal zijn aangevuld met leden van de CIA, want zo'n duur toestel geeft men niet zomaar aan de eerste de beste buitenlandse spionnen mee. Mogelijk zijn er ook nog hooggeplaatste amerikaanse militairen meegegaan. Het meenemen van een navigator, een boordwerktuigkundige en een bedreven en ervaren onderhoudstechnicus van de fabrikant is op zo'n langdurige reis wel aan te bevelen. Normaal gesproken is een crew van twintig mensen nodig om een vliegtuig van dit type operationeel te houden.

Samen naar Belém

De reis van Burbank naar Belém gaat over een afstand van 8252 kilometer. De kruissnelheid van een Mitchell B-25c bedraagt zo'n 370 kilometer per uur met een maximum van 440 kilometer per uur. Er is voldoende brandstof voor een actieradius van zo'n 2200 kilometer aan boord. Na ongeveer zes uur vliegen kan worden bijgetankt. Onderweg naar Belém kunnen ze bijvoorbeeld drie keer een tussenlanding maken om bij te tanken. Het gewicht van het toestel zal relatief laag geweest zijn, omdat de bomrekken leeg bleven, immers had men niet de behoefte om bij de landsgrenzen als indringende vreemde mogendheid neergeschoten te worden.

(foto: Bernhard voor een Mitchell B-25 in 1971) De eerste etappe gaat van start in Burbank. Vanaf hier tot Belém is de route (nog) onbekend. Tweeduizend kilometer verderop ligt de luchthaven Mariano Escobedo International bij Monterrey in Mexico. De tweede etappe zal boven land gegaan zijn, want bijtanken op de caribische zee is ondoenlijk. 2100 kilometer verderop ligt het vliegveld Augusto Cesar Sandino bij Leal Villa de Santiago de Managua in Nicaragua. De helft van de heenreis zit er op. Ergens hier in midden-Amerika zal overnacht moeten worden. De volgende dag vroeg uit de veren en weer twaalf uur vliegen met één tussenlanding. Puerto Carreño is de meest oostelijke stad van Colombia aan de grens met Venezuela, 2152 kilometer van Managua verwijderd. De kist is inmiddels weer bijgevuld en de laatste etappe naar Belém wordt ingezet. Nog 2270 kilometer naar de luchthaven Val de Cães in Belém te gaan.

Indien de vliegeniers het maximaal haalbare uit het toestel persten, konden ze enige tussenlandingen overslaan. Met vijftien ton brandstof aan boord kon de Mitchell tot 4300 kilometer vliegen. In de totale reistijd had dat weinig gescheeld, maar men komt dan na twaalf uur onafgebroken vliegen wel gebroken uit deze weinig luxueuze kist kruipen. Business Class heeft bij militaire toestellen nou eenmaal een andere betekenis dan in de burgerluchtvaart.

Op 27 februari 1943 is de Mitchell bommenwerper geland in het Braziliaanse Belém. Dat betekent dat ze op 26 februari vroeg in de ochtend of op 25 februari op de dag al vertrokken moeten zijn. Na twee dagen doorkachelen is het even genoeg geweest voor dit nieuwe toestel, dat op deze maagdelijke vlucht nog vers ingevlogen wordt. Het vliegtuig geeft het op. De bemanning zal moeten wachten op reserve-onderdelen uit Amerika en dat kost net zo veel tijd als zij er zelf over hebben gedaan, plús de nodige reparatietijd. Pas op z'n vroegst over drie dagen zal de terugreis kunnen gaan beginnen. Intussen is de bemanning te gast bij de Braziliaanse regering.

Alleen naar Asunción

Bernhard kneep onder het toeziend oog van veiligheids-functionarissen van tenminste drie landen op 28 februari 1943 zonder zijn piloot Jan Johannes Moll er tussenuit . De Braziliaanse overheid geeft hem een vliegtuigje mee. Best knap voor iemand die behalve een "wing" nooit een vliegbrevet heeft gehad. De reis gaat naar het 2810 kilometer verderop gelegen vliegveld Silvio Pettirossi bij Asunción in Paraguay bij de grens met Argentinië. Met een klein toestel houdt dit weer tenminste één tussenlanding in, mogelijk via de luchthaven Brasilia International bij Brasilia in Brazilië. In Asunción heeft Bernhard een ontmoeting met commandant luitenant Alfredo Stroessner, de latere dictator van Paraguay. In deze stad wordt de nacht doorgebracht.

Vier theoriën

Over reis van Bernhard naar zuid-Amerika in 1943 (of 1942 volgens Dietmar E. von Pannwitz) zijn vanaf 1 maart 1943 een viertal theoriën mogelijk:
  1. Bernhard vloog van Asunción naar San Miguel de Tucumán
  2. Bernhard vloog van Asunción naar San Miguel bij Buenos Aires
  3. Bernhard vloog van Asunción naar onbekende bestemming
  4. Bernhard vloog helemaal niet
Theorie 1

In de eerste theorie vloog hij over een afstand van 777 kilometer naar San Miguel de Tucumán in het noordwesten van Argentinië om daar op het landgoed van Amadeo Zorreguieta, Catalina en Dietmar von Pannwitz te ontmoeten. Daarvoor moeten zij ieder individueel een vliegreis vanuit Buenos Aires organiseren. Dat is vrij onlogisch, het is meer voor de hand liggend dat de prins in drie uurtjes naar zijn gastgevers vloog, in plaats van dat ze elkaar halverwege ergens treffen. Het zou stom toevallig geweest zijn, als de von Pannwitzen al in San Miguel de Tucumán aanwezig waren.

Theorie 2

In de tweede theorie vliegt de prins in een halve dag 1031 kilometer naar vliegveld Mariano Moreno bij San Miguel in Buenos Aires. Daar kan hij Juan Zorreguieta en de familie von Pannwitz ontmoet hebben, bijvoorbeeld op het poloterrein van de Jockey Club of elders in de stad Buenos Aires danwel net daar buiten.

Theorie 3

Het vliegveld Mariano Moreno ligt 311 kilometer in vogelvlucht verwijderd van estancia La Catalina. De derde theorie houdt in dat Bernhard op een estancia is geweest en dan ligt La Catalina het meest voor de hand. Estancia San Federico en Colonia San Carlos liggen hemelsbreed 207 kilometer van dit vliegveld verwijderd. Al met al kost dat nog een aantal uurtjes in de auto en 1 maart 1943 is reeds voor meer dan de helft voorbij. Het zou logischer zijn als Bernhard naar een dichterbij gelegen vliegveld gevlogen zou zijn. Luchthaven Rosario ligt zo'n 97 kilometer van estancia San Federico verwijderd en 215 kilometer van La Catalina. Misschien was in 1943 daar wel een landingsstrip aanwezig, met een klein vliegtuig heeft men aan een grasbaan voldoende. Een argentijnse estancia is er groot genoeg voor. Een andere mogelijkheid is dat Juan Zorreguieta, Catalina en Dietmar E. von Pannwitz op de estancia La Silesia aanwezig waren. Deze estancia ligt op slechts veertig kilometer afstand van de luchthaven van Rosario. Prins Bernhard is misschien wel hier naar toe gevlogen.

Theorie 4

Om een halve dag en een hele nacht bij vrienden door te kunnen brengen, is de reis wel heel erg inefficient geweest. Na drie dagen spoorloos geweest te zijn en half latijns-Amerika te hebben doorgejakkerd, sluit Bernhard zich na een hele dag met minstens één tussenstop terugvliegen op 2 maart 1943 in de avond weer aan bij de bemanning in Belém. Geen van de veiligheidsagenten of andere bemanningsleden heeft zich intussen zorgen gemaakt, zo lijkt het. Het is te doen, als er niets mis gaat, maar erg waarschijnlijk is het niet. Vandaar theorie vier: prins Bernhard is eind februari/begin maart 1943 helemaal niet in Argentinië geweest.

Conclusie

Het is vreemd dat niemand in paniek is geraakt toen de prins ineens drie dagen weg was. Men zou verwachten dat alle alarmbellen gaan rinkelen als een bemanningslid zoek raakt. Of heeft prins Bernhard iemand in zijn oor gefluisterd waar hij heen ging?

Zolang er niet meer gegevens van deze vermeende reis bekend worden, is het gissen naar wat er werkelijk gebeurd is. Iedereen die daar iets over te melden, op te merken of aan te vullen heeft, mag dat hier onder in de reacties plaatsen. Vloog hij nou wel of vloog hij nou niet naar Argentinië?

Reportage in Netwerk over de KLM

Eén ding is zeker: de toen nog Nederlandse Koninklijke Luchtvaart Maatschappij vloog na de tweede wereldoorlog in elk geval wél naar Argentinië. Bekijk de volgende reportage van Netwerk over het transport van vluchtende nazi's naar Buenos Aires.

Netwerk over de KLM:
geplaatst door de redaktie op: 6/09/2009 07:30:00 a.m. 0 Reacties van lezers!

maandag 8 juni 2009

Nederland en Argentinië (4)

Voor u dit artikel verder leest, is het raadzaam eerst de voorgaande artikelen over dit onderwerp te lezen:
Vlucht naar Amerika

Prins Bernhard heeft bij de Nederlandse en de Duitse regering veel geld weten los te peuteren. Hij had daar geen recht op, zo vertelde NIOD-historicus Gerard Aalders in het televisieprogramma NOVA. Het meest opvallende bedrag is een miljoen mark dat via het Nederlands-Duitse "Wiedergutmachungsvertrag" voor oorlogsslachtoffers naar Bernhard is gesluisd. Bernhard kreeg daarbij de volle medewerking van o.a. minister van Buitenlandse Zaken Joseph Luns en minister Jelle Zijlstra van Financiën.

RTL Boulevard:



Nos Journaal:



Hitler en Los Andes, documentaire (Spaans):



36 video's over Argentinië en de tweede wereldoorlog, waaronder de volgende spraakmakende films en indringende documentaires:
  • Perón & Hitler en Argentina (Spaans)
  • Oro Nazi en Argentina (Spaans)
  • Adolf Hitler's escape to Argentina (Engels)
  • La Argentina Nazi (Spaans)
  • Perón y los Nazis en Argentina (Spaans)
  • Nazi Gold and the B25 bomber (Engels)

Het verhaal van "Oro Nazi en Argentina" (Nazi goud in Argentinië) begint in Patagonië, in het zuiden van Argentinië, waar onderzoekers op zoek zijn naar de overblijfselen van een Duitse onderzeeër. Ze onderzoeken de rol van Argentinië in de jaren vóór de Tweede Wereldoorlog: een voornamelijk antisemitisch land dat nazi-propaganda en spionage sponsorde. De arrestatie van een mysterieuze gezant van de toenmalige kolonel Perón over het sluiten van een bondgenootschap met het Derde Rijk versterkt de vriendschap van de militair met een krachtige bankier, die vanuit Berlijn vlucht naar Zuid-Amerika. Na de oorlog is zijn zoon de particulier secretaris van de heerser over het Argentijnse volk. De hechte groep Odessa wordt door president Perón gesteund. Adolf Eichmann, Joseph Mengele en Erich Priebke worden gearresteerd en strafrechtelijk vervolgd.

Een kapitein leidde een mysterieus Duits emigratiekantoor aan de Marktgasse 49 in Bern en één in de buurt van het Vaticaan. Geholpen door de stilte van het Vaticaan en de Verenigde Staten werd het organiseren van het transport van de grote fortuinen en de meest gezochte nazi-oorlogsmisdadigers in Argentinië vrij eenvoudig gemaakt. Een voormalig financier van Hitler (wie?) stelde een systematisch plan voor de vernietiging van het bewijsmateriaal en voorschotten in werking. Ook na de val van Perón bleef hij zich in de belangrijkste kringen van economische macht in Argentinië en daarbuiten bewegen. Bekijk de afspeellijst om meer over deze lang verborgen geheimen te weten te komen...
geplaatst door de redaktie op: 6/08/2009 12:00:00 a.m. 0 Reacties van lezers!

zondag 7 juni 2009

Europese verkiezingen: de uitslag

In Nederland kwam de PVV op zeventien procent. De FPÖ in Oostenrijk zag haar zetelaantal bijna verdubbelen naar ongeveer dertien procent. In Frankrijk behield de UMP van president Nicolas Sarkozy haar voorsprong en in Italië ligt Silvio Berlusconi en zijn Volkspartij voor de Vrijheid ruim voor op zijn linkse tegenstanders. In Duitsland hebben de linkse partijen weliswaar fors in moeten leveren, maar blijven desondanks de grootsten. In Polen maakte het gematigd-rechtse Burger Platform veel zetelwinst. In Hongarije verdient de centrumrechtse oppositiepartij Fidesz minstens twaalf van de tweeëntwintig zetels. In Bulgarije heeft de conservatieve oppositie partij de Europese verkiezingen met vijfentwintig procent van de stemmen gewonnen. In Griekenland heeft de conservatieve partij van premier Kostas Karamanlis rond de tweeëndertig procent van de stemmen gehaald. In Spanje gooien de centrumrechtse partijen er nog een schepje bovenop met een percentage van vijfendertig. Portugal houdt gelijke tred met Duitsland en Zweden geeft de Piratenpartij een zetel in het eurabische parlement. De socialisten in Denemarken verliezen twee van de vijf zetels. Eén van de twee zetels ging naar de Deense Volkspartij. In Engeland kreeg debutant British National Party één zetel. In Tsjechië heeft de conservatieve democratische burgerpartij Občanská Demokratická Strana zijn positie als sterkste partij verstevigd met eenendertig procent van de stemmen. In Ierland won de centrumrechtse Fine Gael met een score van negenentwintig procent van de regeringspartijen. In Cyprus werd de conservatieve Dimokratikos Synagermos de grootste met zesendertig procent van de zetels.

De centrum-rechtse partijen in Europa winnen ruim terrein aan de linkerzijde van het politieke spectrum in de verkiezingen voor het Europees Parlement.

In België verlopen de verkiezingen wat anders dan in de rest van Europa. De partij van Filip Dewinter moet zo'n acht procent inleveren vergeleken met de vorige verkiezingen in 2004. Er waren problemen met stemcomputers. Die onbetrouwbare apparaten zouden daar ook verboden moeten worden, net als in Nederland. En in de rest van de wereld.
geplaatst door de redaktie op: 6/07/2009 08:16:00 p.m. 1 Reacties van lezers!

Nederland en Argentinië (3)

Voor u dit artikel verder leest, is het raadzaam eerst de voorgaande artikelen over dit onderwerp te lezen:
Vlucht naar Amerika

Omwille van de veiligheid is het beter dat prinses Juliana en haar twee dochtertjes zich gedurende de tweede wereldoorlog in Canada vestigen. Op 12 juni 1940 arriveert Juliana in de Seigniory Club in kasteel Montebello in de provincie Quebec, ver weg van het oorlogsgeweld in Europa, hun onderdanen in Nederland achterlatend. In december 1940 verhuist het gezin naar de villa "Stornomont House" in Ottawa. Bernhard verblijft het grootste deel van de oorlog in Londen als adjudant bij koningin Wilhelmina. Slecht enkele keren komt Bernhard naar Canada, maar hij is ook wel meer dan eens in zuid-Amerika te vinden.

Op 25 januari 1941 en in 1942 had prins Bernhard gesprekken met President Roosevelt, waarin hij onder andere een plan uitlegde, om na de oorlog een vloot van overtollige Amerikaanse vrachtschepen samen te stellen. Op 24 april 1941 ontvangt Bernhard zijn "wing" van de Royal Air Force, het begin van een lange vliegcarriëre zonder vereiste brevetten.

Geboorte prinses Margriet

Op 19 januari 1943 werd in Ottawa in de provincie Ontario hun derde kind prinses Margriet Francisca geboren. Na een maand aan het kraambed te hebben gestaan vloog Bernhard met de gloednieuwe Mitchel B25c bommenwerper van Burbank naar Belém. Dan is hij drie dagen zogenaamd zoek en zit bij von Pannwitz en Zorreguieta in Argentinië, waarschijnlijk in Buenos Aires.

Op 29 juni 1943 werd Margriet gedoopt door de aalmoezenier van de Nederlandse Marine en Nederlandse Canadees dominee Winfield Burggraaff. De plechtigheid vindt plaats in de Presbyteriaanse Saint Andrewskerk in Ottawa. De ceremonie werd bijgewoond door koningin Wilhelmina, prins Bernhard, de gouverneur-generaal van Canada graaf van Athlone, prinses Alice, de Canadese premier William Lyon Mackenzie King en leden van het Corps Diplomatique.

Bernhard tijdens oorlog in Argentinië

Prins Bernhard (rechts op deze foto) heeft altijd beweerd dat hij tijdens de tweede wereldoorlog nooit in zuid-Amerika is geweest. Hij is hier te zien bij aankomst op het vliegveld van Miami vanuit zuid-Amerika. De prins kon zich deze reis dus zogenaamd niet meer herinneren of hij heeft hier ronduit gelogen. Hij werd in januari 1944 verwelkomd door admiraal James L. Kaufman (links op de foto), door commandant van het zevende marine district en door kolonel Charles C. Nettler van de Army Air Forces Technical Training Command.

Prins Bernhard, Evita en Juan Perón

Het eerste grote wapenfeit van de prins als dealmaker stamt uit 1951. In dat jaar reist hij met een delegatie naar Argentinië om een mega-order voor Werkspoor rond te krijgen. Het ging om een order van 553 treinwagons voor 258 miljoen gulden. Bernhard meende in de Volkskrant dat het om 600 miljoen gulden ging. Zonder dat de prins het wist was er al flink wat voorwerk gedaan. Dictator Juan Perón was, met medeweten van Premier Willem Drees al dertig miljoen gulden ‘provisie’ toegezegd door Werkspoor. President Juan Perón bleef echter doordrammen. De aanwezigheid van de prins viel zeer goed bij de familie Perón en toen Peróns vrouw, Evita, het Grootkruis in de orde van Oranje-Nassau en een collier ter waarde van dertigduizend gulden kreeg omgehangen, was de zaak rond. Andersom was dat zeker niet zo want Bernhard vond haar onsympathiek en weinig vrouwelijk.

Nederland en Argentinië, daarover meer, de volgende keer...
geplaatst door de redaktie op: 6/07/2009 08:00:00 a.m. 0 Reacties van lezers!

zaterdag 6 juni 2009

Nederland en Argentinië (2)

Voor u dit artikel verder leest, is het raadzaam eerst de voorgaande artikelen over dit onderwerp te lezen:
Voor we verder gaan waar we over de reizen van prins Bernhard in deel 1 gebleven waren, maken we eerst een uitstapje naar het heden.

De familie Zorreguieta heden ten dage in Argentinië

Martin Zorreguieta bezit met zijn zakenpartners het restaurant Tinto Bistro in Villa la Angostura aan de Boulevard van het meer Nahuel Nuapi op huisnummer 34. In Hotel Panamericano heeft hij sinds kort ook een tweede Tinto bistro restaurant. Zakelijk gaat het hem goed en net als zijn vader Jorge Zorreguieta heeft hij het altaar van "in voor- en tegenspoed" terzijde geschoven om te scheiden van zijn vrouw, de zuster van zijn beste vriend en huiskok Léandro Andrès. Maxima's broer Martin is voor het katholieke altaar getrouwd met Mariana Andrès, de zus van zakenpartner Leo (Leandro) Andrès de "rode bistro"-kok. Zij willen nu scheiden net als voorbeeld vader Jorge Horacio Zorreguieta, doch hertrouwen is eigenlijk volgens de roomskatholieke kerk onmogelijk. De argentijnse wetgeving heeft daar wat op gevonden en daarom heet Máxima met haar meisjesnaam Zorreguieta en niet Cerruti. Martin Zorreguieta doet het nu met zijn dienstmeisje in zijn restaurant en zijn ex-zwager schijnt ook een andere vrouw te hebben.

De appel valt niet ver van de boom

Op de afbeelding staat een overlijdensadvertentie uit de Argentijnse krant La Nación waarin de familie Zorreguieta haar medeleven betuigt wegens het overlijden van Marta Seeber de Braun.

Federico, Maria en Rafaël Braun zijn de huisvrienden van de Zorreguieta's. Zij zijn afstammelingen van de welbekende vermogende familie Braun Ménendez, pioniers van Patagonië en eigenaars van de supermarktketen La Anónima. Deze familie verschafte vanaf juli 1945 onderdak aan Adolf Hitler en Eva Braun op hun landgoed, volgens de onderzoekers Patrick Burnside en Abel Basti. Hosteria Altavista op estancia Anita is één van de schuiladressen geweest. Daarvoor konden zij zich gerust ophouden in Estancia Inalco tot het toerisme daar op gang begon te komen. Kort daarvoor in navolging van Wilhelm Canaris hielden Eva Braun en Adolf Hitler zich verscholen op Estancia San Ramón dat de familie zur Lippe ooit toebehoorde. De Bremense familie Lahusen ontfermde zich intussen over het land San Ramón. Later kocht de eveneens uit Bremen afkomstige Zwitserse familie Jacobs dit landgoed.

Von Pannwitz en Zorreguieta

In deel 1 is aangetoond, dat de familie Cerruti via de Rotary International bekend is met de familie von Pannwitz Roth. De vriendschappelijke betrekkingen tussen deze twee families bestaan nog steeds, zo leert een kijkje op Facebook. De vriendenlijst van Juan Zorreguieta (jr.), een broer van Maxima, Ines en Martin Zorreguieta Cerruti, bevat de namen Helios Nicolas (Nico) Caranci en Titi Caranci. Dat zijn twee kinderen van Gina en Helios (Albrecht, Alberto) Caranci-Pelham. Verder levert de vriendenlijst van Juan de volgende historisch interessante namen op: Fran Cerruti, Mariana Cerruti (meisjesnaam van de tweede vrouw van Jorge Zorreguieta), Carola Gil (meisjesnaam van de eerste vrouw van Jorge Zorreguieta) Jose Martinez De Hoz (José Alfredo Martínez de Hoz was minister van Economische Zaken onder dictator Jorge Rafaël Videla en hij was de baas van Jorge Zorreguieta), Juan Lanusse (verwant met Alejandro Lanusse), Sofia Maria Pinto (verwant met generaal Manuel Pinto), Angeles Zorreguieta en Nieves Zuberbuhler (verwant met Braun Menéndez). De koningin en Maxima zijn ook van de partij, de laatste zelfs drie keer.

Via de Facebookpagina van de kok van Tinto Bistro zijn de volgende namen terug te vinden: Mariana Andres (ex-vrouw van Martin), Alexis Jacobs, Cecilia Jacobs (familie Jacobs, estancia San Ramón), Natalia Mutchinick Echevarria (Bonifacio Echeverria was een Baskische vuurwapenfabrikant die handelde onder de merknaam Star in Éibar. Volkert van der Graaf vermoordde Pim Fortuyn op 6 mei 2002 met een Star M-43 Firestar).

Bernhards reis in 1943

Ton Biesemaat schreef:
In 1943 bezocht Prins Bernhard in het noorden van Argentinië het landgoed van Juan Zorreguieta. De Prins ontmoette er Catalina von Pannwitz. [...] Ook sprak de Prins er met Eva Maria Duarte. [...] Opmerkelijk is dat het verhaal over Bernhards bezoek aan een Zorreguieta in 1943 door twee bronnen lijkt te worden bevestigd. De eerste was de voor de Britse geheime dienst werkende Pieter Brijnen van Houten. [...] De tweede bron die het bezoek in de oorlog aan Juan Zorreguieta aannemelijk maakt is Dietmar von Pannwitz, een petekind van Catalina von Pannwitz. In de Volkskrant van 19 januari 2001 staat: "...kreeg Catalina gedurende de oorlog in Argentinië bezoek van haar oude bekende, de prins der Nederlanden. Volgens Von Pannwitz bezocht de prins zijn madrina in 1942. De prins ontkent desgevraagd dat hij al gedurende de oorlog naar Argentinië afreisde." Het jaartal is een punt van discussie en de tweede bron heeft het niet expliciet over Zorreguieta.
Bernhard vloog met een nieuwe Mitchell B-25c bommenwerper. Tussen december 1941 en mei 1943 werden 1619 tot 1625 stuks B-25c gebouwd. Om die reden zou Dietmar von Pannwitz gelijk kunnen hebben en is de prins in 1942 in Argentinië geweest. Desondanks blijft het inderdaad een punt van discussie, mede omdat niet bekend is of de prins in een prototype vloog.

Catalina von Pannwitz-Roth woonde in de provincie Buenos Aires op estancia La Catalina. Juan Zorreguieta woonde en werkte in de provincie Buenos Aires. Dietmar von Pannwitz woonde in de provincie Buenos Aires/Santa Fé. Zouden al deze mensen speciaal voor het verrassingsbezoekje van Bernhard op het laatste moment naar San Miguel de Tucumán gevlogen zijn? Dat lijkt zeer onwaarschijnlijk te zijn. Het is logischer dat Bernhard in 1943 naar (de provincie) Buenos Aires vloog.

De bankiersfamilie Zorreguieta

Eerder bestond het vermoeden dat in plaats van Juan Zorreguieta (Sr.) wel eens zijn vader Amadeo bedoeld zou kunnen zijn. Toch is dat allerminst zeker, want het zou best mogelijk kunnen zijn, dat de prins niet naar San Miguel de Tucumán is gevlogen, maar bijvoorbeeld naar het vliegveld Mariano Moreno in San Miguel bij de stad Buenos Aires. Van Juan is bekend dat hij bankmedewerker in Buenos Aires was. Daar kan de stad of de provincie mee bedoeld zijn. Voor welke bank hij werkte en in welke functie is nog niet duidelijk. Was hij misschien vermogensbeheerder van de familie von Pannwitz?

De vader van Maxima was in elk geval direkteur van de Banco Comercial del Norte en had van 1986 tot 1996 een leidinggevende functie bij de argentijnse centrale bank Banco Republica. Zijn betrekkingen met estanciados bouwt hij op via zijn twee vrouwen, die beiden uit de wereld van grootgrondbezitters komen. Maxima werkt tijdens haar studie van 1989 tot 1990 bij Mercado Abierto S.A., waar zij onderzoek doet naar op de financiële markt gerichte software. Van 1992 tot 1995 werkt ze op het Sales Department van Boston Securities S.A. in Buenos Aires. Maxima is vanaf 1996 achtereenvolgens 'vice-president Latin American Institutional Sales' bij HSBC James Capel (nu HSBC Securities), 'vice-president Emerging Markets' bij Dresdner Kleinwort Benson en 'vice-president Institutional Sales' bij de Deutsche Bank. Bankieren zit in de familie, wat destijds begon met voorvader Caricart.

Veel binding met de omgeving van Pergamino zal de familie Zorreguieta destijds nog niet gehad hebben, in tegenstelling tot de Cerruti's. Jorge Horacio Zorreguieta leerde Maria del Carmen Cerruti pas in de tweede helft van de zestiger jaren kennen op een landbouwtentoonstelling in Pergamino. Ze gingen niet in Pergamino wonen, maar in een appartement in Buenos Aires (stad) aan de Avenida del Libertador. Ze trouwden in december 1970 in Paraguay, want Maria del Carmen Cerruti was zwanger van Maxima.

Zorreguieta en de aristocratische clubs

Máxima's vader is lid van de chique katholieke Jockey Club en van de Pingüinos Club de Campo. Dit zijn de plaatsen waar prins Bernhard zich thuis voelde. Ofschoon de website van de Jockey Club het niet vermeldt, is het zeer waarschijnlijk dat prins Bernhard een bezoek aan deze exclusieve club heeft gebracht, immers gingen vele hoogwaardigheidsbekleders hem voor. Bij de serviceclub Rotary International zijn zowel Jorge Zorreguieta, Jorge Cerruti als prins Bernhard bekend. Daarover meer, de volgende keer...
geplaatst door de redaktie op: 6/06/2009 12:42:00 p.m. 0 Reacties van lezers!

vrijdag 5 juni 2009

We hebben beeld!

Barry Madlener en Geert Wilders overwinnen samen in de PVV de Europese Verkiezingen.



Buitenlandse media over deze verkiezingen:



Voorspellende woorden van Geert Wilders:



Het hele lijsttrekkersdebat in vier delen:



Vijftig filmpjes met Geert Wilders in de hoofdrol:

geplaatst door de redaktie op: 6/05/2009 02:30:00 a.m. 1 Reacties van lezers!

17,5%

geplaatst door de redaktie op: 6/05/2009 02:00:00 a.m. 3 Reacties van lezers!

donderdag 4 juni 2009

Europese verkiezingen: bedrog en misleiding

Eindelijk de eerste democratische verkiezingen na afschaffing van de frauduleuze antidemocratische stemcomputers, te gek, leuk! Zou je denken. Niets is minder waar.

Een autochtone volwassen Nederlander, voorzien van Nederlands paspoort, die al jaren officieel in zijn woonplaats Hilversum ingeschreven staat, kan vandaag toch niet stemmen. De gemeente Hilversum heeft verzuimd aan hem een stempas te doen toekomen. De man heeft in eerste instantie geklaagd bij stembureau 1 in het stadhuis van Hilversum. Daar is hij doorverwezen naar gemeente-ambtenaren die over de verkiezingen gaan. Een ambtenaar legde uit, dat de deadline voor het verkrijgen van de stempas gisteren op 3 juni 2009 om 14.00 uur was gesteld en dat daar in de media uitgebreid over gecommuniceerd is.

De redaktie van dit weblog heeft de media nagetrokken, maar heeft over de genoemde deadline van 3 juni 2009 om 14.00 uur niets gevonden. Een blik op de website www.hilversum.nl leert, dat de gemeente helemaal niets daarover heeft medegedeeld. Oordeelt u zelf door hier te klikken. Ook een speurtocht door de meest recente uitgave van het plaatselijke suffertje "Gooi- en Eembode" leverde niets op. Op pagina 6 (A1.710.6) rechtsonder van de uitgave op 28 mei 2009 staan alleen de openingstijden van de stembureau's vermeld. Op pagina 20 (A1.710.20) staat letterlijk te lezen (zie foto, klik voor een vergroting):
DIENST INWONERS AFDELING PUBLIEKSZAKEN

Stemmen met stempas en geldig identiteitsbewijs tijdens Europese verkiezingen 4 juni a.s.

De burgemeester maakt bekend, onder verwijzing naar artikel 9, lid 2 van het Experimentenbesluit, dat de kiezer op 4 juni aanstaande verplicht is tezamen met zijn/haar stempas een geldig legitimatiebewijs in de zin van artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht te overleggen. Zonder een dergelijk identiteitsbewijs kan er niet worden gestemd.
De op één na laatste zin van de inhoud van het artikel is niet juist, immers kent Nederland geen stemplicht, dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld België. Aan de zin had "voor de kiezers die vrijwillig gaan stemmen" toegevoegd moet worden.

In de laatste zin van het krantenartikel staat letterlijk: "Zonder een dergelijk identiteitsbewijs kan er niet worden gestemd." en daar wordt met geen woord gerept over het moeten hebben van een stempas. Uit de laatste zin kan men opmaken dat het tonen van een identiteitsbewijs volstaat. Er staat immers niet: "Zonder een dergelijke stempas kan er niet worden gestemd." De tekst zonder deze noodzakelijke toevoeging is ernstig misleidend.

In de ambtelijke mededeling wordt gesproken over artikel 9, lid 2 van het Experimentenbesluit. Op het wereldwijde web heeft de redaktie niets anders terug kunnen vinden dan dat deze regeling per 18 april 2009 is komen te vervallen. De oude regeling is niet van toepassing op de gedupeerde stemwillige, immers wilde hij niet op afstand kiezen en ook niet in een andere gemeente. Als U als lezer van dit weblog meer duidelijkheid kan geven, bijvoorbeeld middels een verwijzing naar een webpagina, dan kunt U dat hieronder in de reacties vermelden.

Eveneens irrelevant is een schrijven van burgemeester Bakker op 20 april 2009 (zie afbeelding, klik voor een vergroting) dat de gedupeerde stemgerechtigde van een ambtenaar overhandigd kreeg. Dit schrijven gaat over stemmen in een andere gemeente dan de eigen woonplaats en dat is bij deze gedupeerde, die wil stemmen in zijn woonoord, niet van toepassing. De brief blijkt een kluitje-in-het-riet verhaal (KIR-Nota) te zijn.

Een ambtenaar van de afdeling Publiekszaken wees de gedupeerde stemgerechtigde op het volgende artikel. Op de website van het ministerie van binnenlandse zaken is op pagina 4 van deze gemeentelijke circulaire (PDF-formaat) het volgende te lezen:
d. Uniforme termijn aanvragen vervangende stempas

Indien een kiezer zijn stempas kwijt is of deze niet heeft ontvangen, kan hij een nieuwe stempas aanvragen. Zonder kan hij immers zijn stem niet uitbrengen. Bij de vorige experimenten stond het gemeenten vrij, na het verstrijken van de officiële termijn - 5,dagen voor de verkiezing- te bepalen dat een vervangende stempas op een later tijdstip kon worden verstrekt. De flexibele termijn voor het aanvragen van een vervangende stempas leidde blj voorgaande experimenten tot onduidelijkheden voor de kiezer. Om dergelijke onduidelijkheden te voorkomen is de termijn waarbinnen een vervangende stempas kan worden aangevraagd voor alle gemeenten gelijk getrokken. In artikel 5 van het Tijdelijke experimentenbesluit KoA is geregeld dat een kiezer uiterlijk twee dagen voor de verkiezingen nog een vervangende stempas kan verkrijgen. Dit is in lijn met de bevindingen van de evaluaties, het rapport van de Adviescommissie inrichting verkiezingsproces en een aantal adviezen van de Kiesraad. De termijn van twee dagen wordt gehanteerd om het voor alle gemeenten mogelijk te maken het register van ongeldige stempassen tijdig te kunnen opmaken en te verspreiden.
Waar de deadline van 14.00 uur op 3 juni 2009 voor het aanvragen van een (vervangende) stempas vandaan komt, wordt verder niet duidelijk. Op de gemeentelijke website staat duidelijk vermeld, dat de afdeling Publiekszaken op woensdag tot 13.00 uur is geopend. Zijn de Hilversumse ambtenaren zo ijverig, dat zij van 13.00 tot 14.00 uur hun welverdiende middagpauze opofferen?

In de wandelgangen van het hilversumse raadhuis heeft de misleidde man de burgemeester Ernst Bakker (D'66) van Hilversum hierover aangesproken. De burgervader kon volgens eigen zeggen niets doen om de stemgerechtigde man een geldige stempas te verschaffen. Democratie en echt democratische verkiezingen staan bij D'66 blijkbaar niet erg hoog in het vaandel. Bakker verwees de gedupeerde door naar een ambtenaar van de afdeling Publiekszaken, die maandag a.s. (nadat de stembureau's gesloten zijn) pas telefonisch bereikbaar is. Burgemeester Bakker deelde en passant mee, dat zo'n 150.000 Nederlanders vandaag niet kunnen stemmen. Wat nou democratie?

De stembureau's zijn op het moment van publicatie van dit artikel nog niet gesloten, en toch mag een autochtone Nederlander, die aan alle eisen voldoet en heeft voldaan en te goeder trouw handelt, toch niet kiezen. Hij is blijkbaar niet de enige. De verkiezingsuitslagen kunnen derhalve niet voor geldig worden verklaard. De hele Europese verkiezing moet opnieuw gedaan worden en wel zo snel mogelijk. Reacties kunnen hieronder geplaatst worden.

Dit land is heel, heel diep gezonken.

Update: naar aanleiding van een reactie hieronder deelt de redaktie mede dat bovengenoemde man geen strafblad heeft en zijn burgerrechten niet zijn ontnomen.
geplaatst door de redaktie op: 6/04/2009 06:34:00 p.m. 6 Reacties van lezers!

woensdag 3 juni 2009

Nederland en Argentinië (1)

Hoe de familie Zorreguieta en van Oranje elkaar leerden kennen.

De eerste kennismaking via Catalina von Pannwitz Roth

De eerste ontmoeting tussen Maxima Zorreguieta en prins Willem Alexander kwam niet zomaar uit de lucht vallen. De families kenden elkaar reeds langer, zelfs al enkele generaties lang. Argentinië is reeds lang vertrouwd gebied, immers bezitte de familie zur Lippe van 1910 tot 1926 heel de Estancia San Ramón.
De Argentinië-connectie:
De prins heeft in Buenos Aires een oude vriendin die behulpzaam kan zijn bij het leggen van contacten: Catalina von Pannwitz-Roth, de op 3 september 1876 in Rostock geboren dochter van een schatrijke Duits-Argentijnse grootgrondbezitter en vleesmagnaat.
James Roth

Dr. Kaspar Jacob (Jakob, James of Santiago) Roth is de zoon van Johan (Jakob) Roth en Ursula (Jakob) Tobler. Hij is geboren op 14 juni 1850 in Herisau, de hoofdstad van het kanton Appenzell Ausserrhoden, in Zwitserland. In 1866 emigreert het hele gezin Roth naar Argentinië en vestigt zich in de Zwitserse kolonie Baradero op de oever van de rivier Paraná. Hij is paleontoloog van beroep en onderzoekt fossielen en planten. In 1871 verhuist James met zijn familie naar Pergamino. Hij krijgt twee kinderen: Friedrich en Karl. James Roth overlijdt op 4 of 24 augustus 1924.

Friedrich Roth

Friedrich (Frederick, Federico, Frederik) Roth trouwde in 1873 met Elizabeth Schutz (Shutz), een jonge Zwitserse lerares. Ze krijgen in 1876 een dochter: Käthe Caroline Catharina Friederike Georgine (Catalina) Roth. Käthe is in haar geboortejaar 1876 eigenares van 36.000 hectare grond in Argentinië. Friedrich bezit een huis aan het 11 Septemberplein in Buenos Aires. In 1878 verkoopt hij een collectie planten en fossielen aan de bekende rijke Deense dr. Lahusen in Buenos Aires. Later verkoopt de familie zur Lippe een landgoed aan Lahusen.

Carlos Roth

Rond 1900 had Frederick Roth al ongeveer 100.000 hectare land verworven. Estancia La Catalina in Diego de Alvear (y Ponce de León) is naar Catalina von Pannwitz-Roth vernoemd. De exploitatie van dit landgoed begon na de aankoop in 1898. De gebroeders Carlos en Federico Roth bezitten volgens een kadastrale kaart uit 1898 ten westen van Pergamino twee grote landerijen. Estancia San Federico is vernoemd naar Friedrich Roth en ligt in vogelvlucht 27,6 kilometer van het centrum van Pergamino verwijderd. Colonia San Carlos is vernoemd naar zijn broer Carlos Federico (Karl Friedrich) Roth en ligt iets dichter bij Pergamino aan de overzijde van de nationale route nummer 178.

Walther von Pannwitz

De Berlijnse advocaat Walther Sigismund Emil Adolf von Pannwitz is geboren op 4 mei 1856 in Mehlsack in Oost-Pruisen, nu Polen. Amadeo Zorreguieta is in hetzelfde jaar geboren. In 1901 reist de familie Roth, vader Friedrich en dochter Käthe (Catalina) vanuit Hamburg op het schip "Cap Verde" (Kaapverdië) naar Sán Nicolas de Los Arroyos in de provincie Buenos Aires. Catherine's vader Friedrich overleed in 1906.

Walther von Pannwitz trouwde op 26 mei 1908 in Dresden met zijn tweede vrouw Catalina Roth. Vanwege zijn veranderde juridische en financiële situatie door het overlijden van Eric Pringsheim op 20 januari 1909 emigreert hij definitief met zijn vrouw Catalina naar Argentinië. Dat was de directe reden voor de jonge familie om naar Argentinië te reizen. Volgens advertenties in „The Standard“ werd het hart van de erfgoederen, de Estancia „San Federico“ (ongeveer 7.000 hectare) in Pergamino in de provincie Buenos Aires, eind februari 1909 geveild. Hij is in 1920 in Buenos Aires overleden.


Estancia La Catalina

In 1948 was Catalina von Pannwitz met het schip Bergensfjord afkomstig uit Genua in Italië voor een bezoek aan Argentinië. Een overgrootvader van Maxima, Oreste Stefanini, is geboren in Genua.

De erfgenamen von Pannwitz-Roth

Estancia La Catalina in (voorheen Orellanos, daarna Colonia San Ricardo) Diego de Alvear bij Iriarte in de provincie Buenos Aires op de grens van Santa Fé is tegenwoordig in eigendom van een nazaat van Ursula von Pannwitz en John Buxton Pelham, Georgiana Jocelyn (Gina) Pelham en Helios Alberto Caranci die daar tot op de dag van vandaag nog steeds wonen. Gina is op 7 juni 1942 in Engeland geboren en getrouwd in 1974 met Helios Alberto Caranci en beheert de estancia La Catalina nog steeds. Het landgoed La Catalina ligt precies op de grens van de provincie Santa Fé en Buenos Aires. De estancia La Catalina wordt ook wel estancia "Dos Hermanos" (Twee Broers) genoemd. Dit landgoed ligt 160 kilometer ten zuidwesten van Pergamino, de geboorteplaats van dr. Jorge Horacio Cerruti Sautu. De opa van Maxima is geboren op 7 december 1911 in Pergamino en daar overleden op 11 december 1992 volgens de ene bron en een andere geeft 12 juli 1911 respectievelijk 17 november 1992 aan.

Santiago Cerruti

Maxima's overgrootvader dr. Santiago Anastacio (M. Anastasio, geb. 15 april 1872) Cerruti-Ponce de León uit Pergamino is tot zijn dood op 4 januari 1940 "gobernadore" van de Rotary club in district 32. Hij draagt dezelfde moedersnaam als Diego de Alvear: Ponce de León. Hij was de opvolgende gobernadore van de Rotary club in Pergamino, na Enrique Gil. Het jaar 1940 was maar vier dagen lang voor hem waardoor het vreemd is dat hij als gobernadore voor de jaren 1940 en 1941 op de lijst staat. Jorge Zorreguieta was tot 1965 getrouwd met Marta Haydee López Gil. Het is niet helder of deze beide Gil-en direct met elkaar verwant zijn. Ook Jorge Zorreguieta's naam wordt in 1986 in verband gebracht met de Rotary International. In 1930 en 1931 is Almon E. Roth president van de Rotary club, maar het is niet duidelijk of het directe familie betreft. James Henry Francis (Jim) Roth is de grondlegger van de argentijnse Rotary clubs. De naam van Juan J. Lahusen staat op dezelfde lijst (1969).

Familie von Pannwitz

Een verre neef Dietmar E. von Pannwitz en petekind van Catherine von Pannwitz is geboren in Breslau (Wroclaw) in 1926 en was in elk geval tot 2003 eigenaar van een landgoed. Deze estancia "La Silesia" (Silezië) ligt in Correa in de provincie Santa Fé, bij Cañada de Gomes in de buurt bij Rosario. Ene heer Roth uit Santa Fé staan in de Anuario Kraft in 1935 vermeld als rancher aan de Calle Lavalle 1346 in Buenos Aires. Familielid Helmuth von Pannwitz is lid van de Wehrmacht.

Prins Bernhard in Amerika

Op 24 februari 1943 vloog Prins Bernhard zur Lippe Biesterfeld met een spiksplinternieuw gevechtsvliegtuig van het type Mitchell B-25C een testvlucht vanuit Burbank in de Verenigde Staten van Amerika naar Zuid Amerika. Aan boord zijn onder andere KLM piloot Jan Johannes Moll en GS III medewerker Pieter Brijnen, die zich als agent van de Britse spionagedienst MI5/MI6 Pieter van Houten noemt.
Een mysterieuze reis per bommenwerper
In een artikel in het 'Vierde Bulletin Tweede Wereldoorlog' beschrijft de Oranje-historicus J.G. Kikkert een bezoek van de Prins aan Zuid-Amerika waar hij midden in de oorlog (1943) in Brazilië mogelijk gesproken heeft met zijn oude IG Farben NW7 baas uit Parijs dr. Willibald Passarge. De Prins bezocht toen Zuid-Amerika per Mitchell-bommenwerper. Volgens Kikkert, die als bron de geheim agent Pieter Brijnen van Houten opvoert, bezocht Bernhard zelfs in 1943 Argentinië waar hij te gast was op het landgoed van een zekere Juan Zorreguieta.
Argentinië was in de Tweede Wereldoorlog en daarna onder het bewind van Juan Perón en Eva (Evita) Duarte een vriend van nazi-Duitsland. Peron en zijn vrouw zouden samen met Argentijnen van Duitse afstamming na 1945 zorgen voor een veilige thuishaven in Argentinië voor de vele Duitse en andere Europese nazi's (de zogenaamde Odessa-lijn of rat lines). Het is jammer dat deze mysterieuze reis van Bernhard niet in Dröge's boek verder wordt opgevoerd en uitgediept.
Op 27 februari 1943 is de Mitchell bommenwerper volgens planning voor een korte tussenstop geland in het Braziliaanse Belém. De bemanning is te gast bij de Braziliaanse regering. Eenmaal daar aangekomen kon het vliegtuig niet binnen afzienbare tijd paraat zijn om snel weg te kunnen vliegen. Vanwege technische mankementen aan het vliegtuig is men genoodzaakt enkele dagen langer te blijven. Dat gaf Bernhard de gelegenheid zich enkele dagen te verstoppen voor zijn adjudanten en maakt daar handig gebruik van. Bernhard begon aan een persoonlijke missie middels een door de Braziliaanse overheid ter beschikking gesteld vliegtuigje.

De reis gaat eerst van Belém naar Asunción, de hoofdstad van Paraguay. Daar heeft de prins een vriendschappelijke ontmoeting met de latere dictator Alfredo Stroessner. Daarna vliegt Bernhard naar San Miguel de Tucumán, een stad in het noordwesten van Argentinië.

Amadeo Zorreguieta

De Prins der Nederlanden reisde ondertussen naar de haciënda van Amadeo Zorreguieta waar hij mevrouw Catalina von Pannwitz Roth wederom ontmoette. In het voorgaande citaat wordt gesproken van Juan, maar dit moet hoogstwaarschijnlijk Amadeo zijn of anders een neef of broer van hem. Het is zeer onwaarschijnlijk dat het hier Juan Antonio Zorreguieta betreft, want die had een tamelijk eenvoudige baan als bankmedewerker in Buenos Aires. Amadeo Zorreguieta Hernández werd in 1856 geboren in Salta. Hij was gouverneur van Ciudad de Mendoza en vervolgens de provinciale minister van Openbare Werken. In 1898 trouwde hij met Máxima Blanca Bonorino González, prinses Maxima is naar haar vernoemd. Deze meer vooraanstaande tak van de familie Zorreguieta heeft in de provincie Salta (waar San Miguel de Tucumán in ligt) belangrijke politieke en bestuurlijke functies.

Na de dood van Walther von Pannwitz op 8 november 1920 maakte Catalina Roth van De Hartekamp in 1921 een maatschappelijk centrum voor de europese aristocratie. Men zou dit kunnen beschouwen als de voorloper van de Bilderberg-conferenties, een in 1954 geïnstitutionaliseerde vorm van Bernhards informele netwerk. De ex-Keizer van Duitsland woonde vanaf 1918 in Doorn in ballingschap. Hij bezocht de Hartekamp bij Bennebroek in totaal honderdendrie keer. Met toestemming van de nazi's had von Pannwitz met haar kapitale kunstcollectie haar residentie te Heemstede verlaten en was zij in 1941 uit nazi-Europa naar Argentinië geëmigreerd. Op 26 april 1952 verkocht baronesse Catalina von Pannwitz-Roth haar residentie de Hartekamp voor een luttel bedrag van iets meer dan drie ton in guldens.

Bernhard was verliefd op haar mooie dochter Ursula. Zij is genoemd naar haar oma Ursula Jakob Tobler. Ursula trouwde echter in 1940 met de in 1912 geboren edelman John Buxton Pelham. Ze kregen twee kinderen: Georgiana Jocelyn (1942, zie foto) en John Nicolas (1944) en Ursula wordt weduwe in 1944.

Op het landgoed van de familie van Prinses Maxima in Argentinië werden plannen voor de toekomst gesmeed. Drie generaties Zorreguieta's, Amadeo, Juan en Jorge maakten kennis met Prins Bernhard de Duitse vliegenier van Oranje Nassau. Dochter van de jongste generatie trouwde meer dan een halve eeuw later op 2 februari 2002 met de oudste kleinzoon van Bernhard zur Lippe Biesterfeld.

Op 2 maart 1943, na drie dagen spoorloos geweest te zijn, sluit Bernhard zich weer aan bij de bemanning in Belém. Bernhard van Lippe Biesterfeld vertelde agent Pieter Brijnen van Houten, dat hij tijdens de vliegtuigpanne een mooie tijd had beleefd. De Engelse koning George VI omschreef Bernhard dan ook als ‘de enige man die plezier aan de Tweede Wereldoorlog beleefde’.

In 1947 keert Prins Bernhard terug op Argentijnse bodem op gebied van de familie Zorreguieta. Catalina is op 20 mei 1959 in Long Crumples in Engeland overleden. Een andere bron noemt Zürich als laatste rustplaats. Meer over de betrekkingen tussen Nederland en Argentinië in de volgende delen...
geplaatst door de redaktie op: 6/03/2009 12:00:00 a.m. 3 Reacties van lezers!
Abonneren op: Posts (Atom)